Parelmoervlinder aangetroffen tijdens laatste hete dag

Wat hebben we een pracht nazomer gehad.
Eergisteren was de laatste mooie (lees hete) dag die werd voorspeld, dus ik had de keuze.
Of mijn blog eens bijwerken in de koele kamer (nu ja, koel, 25 graden en meer is natuurlijk niet koel, maar wel vergeleken met de temperaturen buiten!) of genieten van deze prachtige dag.
Eindelijk een dag die rustig zou verlopen. Geen verplichtingen: heerlijk!
De keuze was snel gemaakt.
Naar buiten dus!

Ik besloot nog een keer naar de Van Leydenhof te gaan.
Eigenlijk verwachtte ik wel dat de heide daar nu uitgebloeid zou zijn, maar de hele omgeving was zoooo mooi. En eerlijk gezegd, hoopte ik dat ik een parelmoervlinder zou aantreffen, aangezien die daar voor zouden komen. Al jaren ben ik daarnaar op zoek.

Deze vlinder staat op de rode lijst als kwetsbare soort.
En wat had ik een geluk! Ik trof er de kleine parelmoervlinder aan.
Op mijn knieën probeerde ik er een vast te leggen. Dat was nog behoorlijk lastig, want wat zijn ze schuw!
Met de vleugels open was onmogelijk: allemaal hielden ze hun vleugels gesloten: waarschijnlijk wegens de hitte? Haarscherp lukte ook niet, want alleen op grote afstand waren ze benaderbaar.

Nadat ik betere foto’s van de parelmoervlinder had opgegeven (wie weet ooit op een later tijdstip) besloot ik door te lopen.
Het hek uit en richting Monster.
Daar hoorde ik voor mij vreemde geluiden.
Wat bleek? Een hele kolonie aalscholvers zat in een aantal dode, door de zon glinsterende bomen, zich op te drogen en op te warmen.
Even verderop zag ik dat ze in andere bomen hun nesten hadden gemaakt. Zo te zien zijn deze bomen ten dode opgeschreven: alleen in de toppen zat nog wat leven. Onder de bomen dorre takken en uitwerpselen.

Na een fikse wandeling, waar ik al bijna bij de watertoren van Monster was, besloot ik terug te lopen. Mijn armen begonnen te kleuren en de zweetdruppels op mijn gezicht begonnen door het zout wel hinderlijk te worden. Dom, ik was vergeten water mee te nemen…..
Dat het herfst is, was te merken: spinnen zie je in overvloed. Zo ook deze prachtige kruisspin, zo heb ik ze nog nooit gezien!

De zon toverde glinsterende lagen over de heide van alle webben die tussen de heide waren gesponnen.
Natuurlijk moest ik even genieten van dit haast sprookjesachtige gezicht.

Opeens sprong er iets groens voor me weg: een grote groene sabelsprinkhaan!
Helaas, ook deze had weinig rust in zijn lijf. Eén kans hem vast te leggen en toen zweefde hij weer verder.
Genoten van de wandeling en licht bijgekleurd kwam ik weer “opgeladen” thuis.

Mijn blogs van afgelopen weekend komen er nog aan, want die zijn te leuk niet op te schrijven.
Maar, alles op zijn tijd…

Please follow and like us: