Wat een vreselijke dood moet dat zijn; sterven door verbranding. Men zegt wel eens dat mensen voor ze verbranden al dood zijn door de rookontwikkeling, maar mij lijkt dat sterk; hoe kunnen ze dan met brandwonden naar een brandwondencentrum als Beverwijk worden gebracht? Deze zijn ernstig verbrand, dus hebben enorm veel pijn meegemaakt. Een gruwelijk begin van een log, maar wat er op Schiphol is gebeurd is gruwelijk. Voordat het detentiecentrum in gebruik was genomen, was er al een brand geweest; toen bleek het niet brandveilig te zijn. De muren brandden al binnen een half uur. Veel te kort. Voor niet automatisch te openen deuren helemaal. Of dat na herstel werd opgelost, wist het Nibra (een bedrijf dat de brandveiligheid van complexen bekijkt en aanbevelingen doet) niet; waarschijnlijk niet dus, anders waren er nooit zoveel doden te betreuren geweest. Het gaat hier om illegale mensen. Mensen die hoop hadden op een betere toekomst maar niet welkom waren in Nederland. Hoe je daar ook over mag denken, het is vreselijk dat ze om die reden nu dood zijn. Zolang zij in detentie zijn, is Nederland verantwoordelijk voor hun; en extra als ze geen kant op kunnen. En dat konden ze ook niet met die brand…..

Zilverrail was vandaag voor het laatst. OP Station NS in Delft zou Koningin Beatrix deze trein bezoeken. Met camera ben ik erheen gegaan. Net op tijd kwam ik aan om de koningin te zien aankomen. Helaas moest iedereen het perron af, dus voor het station, op een deel waar je toch nog een klein blik op het perron kon werpen, stonden een aantal mensen en ik, omringd door agenten, te wachten tot de koningin weer naar in wagen zou stappen. Nou dat wachten duurde best lang; een meneer van zeker een jaar of 75 vond ook dat je maar behoorlijk wat geduld moest hebben Hij vertelde dat hij Beatrix in 1985 had gezien in Delft. Hij was helemaal opgewonden haar weer te kunnen ontmoeten! Steeds weer vroeg hij "ze komt straks hierlangs he?" en "om 10.54 vertrekt de trein, dan komt ze hier weer he?" "het is bijna tijd, ze komt toch wel?" En dat keer op keer. Het was zo aandoenlijk zoals hij gespannen wachtte….. Ondertussen was ik op een muurtje geklommen, om een beter uitzicht te hebben. Ik zag hem twijfelen om ook daar op te klauteren, maar hij trilde en beefde zo erg, dat dat voor hem alleen een onuitvoerbare klus was. Dankbaar keek hij me aan toen ik hem een helpende hand gaf. Toen Beatrix langs was gelopen, stond naast me een man die helemaal straalde! "Ik heb haar geen handje gegeven, maar haar wel gezien !

Toen ik 18 jaar was; dat is dus nu 24 jaar geleden, ging ik werken in een Psychiarisch Ziekenhuis.
Tot dan toe kreeg ik altijd mijn zuur verdiende centjes in een bruine envelop (natuurlijk zonder loonstrook ); zo wist je elke week precies wat je kon uitgeven, en wat er nog over was. Ook de huur van mijn kamer betaalde ik netjes elke maand handje-kontantje. (Best wel makkelijk denk ik nu achteraf )

Maar goed; nu moest ik een eigen rekening openen, want het salaris werd nu echt via bank of giro overgeschreven.
Stoer liep ik naar de Rabobank, met legitimatiebewijs -zonder kon je geen rekening openen- en een uurtje later had ik een eigen rekeningnummer.

Wat schetst mijn verbazing toen ik gisteren de post binnenkreeg.
Drie brieven van de Rabobank. Een voor mijn man (de rekening was inmiddels een gezamenlijke rekening geworden) een voor mij, en een voor mijn zoon.
Of we maar even snel naar de Rabobank willen gaan met legitimatie, omdat ze een kopie willen hebben.
Als we dat niet deden “mogen zij ons geen nieuwe diensten en/of producten meer aanbieden tot het moment dat wij bij hun langs zijn geweest voor het laten maken van een kopie van ons legitimatiebewijs”.
Geldt dat dan ook voor een nieuwe geldopname in de geldautomaat? Of een nieuwe pas aanvragen? Of een pinbetaling in een winkel?

We mogen er geen opsturen; we mogen ook niet iemand anders sturen met de legitimatie, want dan kunnen ze niet checken of we het wel echt zijn…….
De openingstijden van de bank zijn tot 17.00 uur in de middag; hoe moet mijn man die pas na 5 uur zich legitimeren? Ah! Gelukkig; er is een bank die ook een donderdagavondopening heeft; wel een heel eind hier vandaan Hetzelfde geldt voor die ene bank die ook een zaterdagochtendopening heeft (helaas doen wij dan altijd de boodschappen voor mijn schoonmoeder).

Dat alles terwijl je alleen een rekening kan openen MET legitimatie?
Hebben ze al die 24 jaar getwijfeld of ik het nou echt wel was?
Het moet van overheidswege staat in de brief; een wettelijke verplichting.
Het spijt me, maar ik vind het echt onbegrijpelijk.

Zondag 23 oktober In boekhandel Paagman had iemand van het AD Haagse Krant een intervieuw met de cabaretier Paul van Vliet. Op 10 september was hij 70 jaar geworden, en ter ere van zijn verjaardag was er een boek uitgebracht waarin zijn carriere stond beschreven en een aantal DVD’s en een CD. Na het intervieuw met de journaliste kon het publiek vragen stellen. Het was voor mij een onvergetelijke middag. Een beetje zal ik proberen weer te geven wat Paul van Vliet vertelde. Het boek geeft Paul van Vliet een soort afronding, er valt hem een last van de schouders; hij treedt nu natuurlijk ook veel minder op. In eerste instantie was hij begonnen met het zelf te schrijven, maar na al de verhalen weer opnieuw neer te moeten zetten, hoe hij was begonnen enz., begon het hem steeds meer tegen te staan. Hij heeft toen iemand in de armen genomen die het voor hem opschreef; terwijl hij zijn carriereverloop vertelde. Door alle optredens (die in de loop der jaren waren opgenomen) weer opnieuw te zien (nodig voor de dvd’s) bemerkte hij de ontwikkeling in de manier van optreden. Van brutale jongen, die het allemaal wel wist (en beter wist) tot evenwichtige, bewuste, wezenlijke en reeele man. Ook de teksten hebben meer inhoud. Paul van Vliet vertelde erg tevreden te zijn met de groei en wat hij had bereikt in zijn optredens/teksten. Tegen zijn karakter dat erg melancholisch is, probeert hij te vechten. Hij probeert altijd de hoop en optimisme in zijn werk over te brengen. Hij is ook overtuigd dat er hoop is; ook in zijn werk voor Unicef ziet hij ook dat ondanks alle ellende de mensen die het zo slecht hebben, toch hoop hebben in een betere toekomst. De schooltijd op het Christelijk Gymnasium Sorghvliet heeft hem op een bepaalde manier gestimuleerd. Het was een zeer strenge school; alleen als je presteerde mocht je blijven. Slechte cijfers halen mocht niet; dan moest je maar van school af (naar de HBS). Ook zijn ouders waren overigens zeer prestatiegericht. Presteerde je evenwel wat in het verenigingsleven (wat daar heel aktief was) compenseerde dat wel wat slechte cijfers. Dus wat dat betreft -het stimuleren van het verenigingsleven, en de enorme vrijheid (als je maar hoge cijfers haalde)- stimuleerde het Paul van Vliet zijn talenten te ontwikkelen. Samen met Dolf van Vries richtte hij een cabaretclubje op. Voor een voorstelling kusten ze de vloer van het toneel, en keken elkaar diep in de ogen . Overigens heeft de prestatiegerichte opvoeding bij hem nog steeds zijn invloed; Paul van Vliet heeft nog steeds het gevoel te moeten presteren wil iemand hem mogen. Nu pas weet hij dat dat niet zo is, maar echt eruit gaan doet het niet… Op dit moment legt hij het accent op schrijven. De stress van elke dag te moeten optreden, wat mensen nu weer van hem vinden en steeds in de file te staan staat hem tegen. Tegelijkertijd wil hij wel performer blijven, omdat hij wel wil weten wat de mensen vinden van wat hij heeft geschreven. De muziek en de optredens zal hij ook waarschijnlijk missen zei hij. Het mooiste lijkt hem een soort combinatie van beiden. Hoe dat precies te verwezenlijken weet hij nog niet. Door zijn manier van optreden heeft hij al zijn hobby’s in zijn vak kunnen stoppen; hij voelt zich een gelukkig mens hierdoor. Het enige wat hij nog wel eens zou willen is schilderen. Zijn beide ouders waren schilders, waardoor hij daar eigenlijk nooit aan is begonnen. Toon Hermans had hem gezegd dat dat iets totaal anders is (dan performer zijn); dan ben je pas echt van de wereld weg….. Op dit moment is alles wat hij doet ten behoeve van UNICEF. Binnenkort gaat hij naar Sri Lanka, om een reportage te maken, om te laten zien wat er allemaal met het geld voor de slachtoffers van de Tsunami is gebeurd. Veel mensen vragen zich af waar het geld nou allemaal is gebleven en wat ervan terecht is gekomen. Na het intervieuw en de vragen mochten mensen zijn boek (en evt. DVD) laten signeren. De rij was enorm!

Vanaf toen ik een jaar of 9 was nam mijn vader ons (mijn broertjes en mij, met vaak vriendinnen en vriendjes) regelmatig gezellig mee naar de Waalsdorpervlakte, waar we door de duinen liepen, op zoek naar konijnenschedels en verdwaalde kogels uit de 2e W.O.. We klommen in oude dode bomen en speelden in de bunkers. Heerlijk!
Moe gespeeld kwamen we aan in Meijendell, waar we pannenkoeken kregen of een lekker ijsje
Vorig jaar waren we weer in Meijendell, nu met onze kinderen. Het zag er nog praktisch hetzelfde uit, en het was even gezellig. Haardvuur, geruite gordijnen en kindvriendelijk.
Ik schrok vanmiddag dus even behoorlijk toen ik dit artikel las in de ADHD; Meijendell bestaat in 2008 niet meer
DZH is eigenaar van de boerderij en wil dan de boerderij slopen en elders nieuwbouw plegen. Doodzonde!

ijsje in Meijendell