Al dagen ben ik een beetje uit mijn humeur.
Lang genoot ik van “mijn veldje”, voor zolang het er nog was. Ik beken, de laatste tijd kwam ik er niet vaak meer, maar als ik erlangs reed over de Erasmusweg, genoot ik!
Overdags van alle vogels die ik er zag. Zelfs buizerds, fazanten (en zelfs een vos) zagen het als “hun” terrein. ’s Avonds laat, als het donker was, vlogen vleermuizen en zelfs een uil over me heen.
Geen wonder: er was voldoende plek om te schuilen met al die bomen, waarvan de toppen elkaar aanraakten. En niet te vergeten de tuinhuisjes die verlaten waren. Tja, er moest gebouwd worden.