Elton John tijdens Farewell Yellow Brick Road
Wat heb ik zaterdag genoten!
Vorig jaar kreeg ik vast voor mijn verjaardag een kaartje voor deFarewell Yellow Brick Road van Elton John. Ik zou op 8 juni naar zijn afscheidstournee gaan met mijn zoon.
Het duurde lang, maar eigenlijk vloog de tijd.
Kaartjes geprint voor de zekerheid, treintickets besteld en geprint en OV opgewaardeerd. Rond half 4 vertrokken we.
De reis was mooi, door prachtig polderlandschap reed de trein. Het waaide enorm hard, maar binnen had je er geen last van. We waren iets eerder vertrokken, voor het geval de tram of trein hinder zou hebben van de storm, maar gelukkig waren er geen vertragingen.
Om half 7 gingen de deuren open en waren wij ook aanwezig in de Ziggo Dome in Amsterdam. Wij hadden kaartjes voor de zaal (rij 7: lekker vooraan!).
Nog nooit was ik daar geweest en ik keek mijn ogen uit!
Wat is deze Dome gigantisch! Wat een mensen konden daar in….
Het duurde lang, maar gelukkig, omdat wij in de zaal zaten, hoefden we niet buiten in de rij te staan. Voor de andere plaatsen stonden de mensen namelijk al in een lange rij te wachten in de harde wind.
Wij keken onze ogen uit naar de prachtige decor op het podium. Dat het de Farewell Yellow Brick Road van Elton John was direct duidelijk.
Om half 8 precies kwam Elton John binnen en begon eigenlijk direct met spelen en zingen.
De sfeer was magnifiek!
Na elk nummer stond de hele zaal op om te applaudisseren. Ook dit heb ik nog nooit meegemaakt.
Een energie dat hij had!
Hij vertelde dat hij pas 10 minuten voor het begin van de show aangekomen was op Schiphol. Maar van enige vermoeidheid was niets te merken.
Om me heen kijkend zag ik alle mensen genieten. Soms opzij staand om mee te dansen, want men hield wel rekening met de mensen achter hun.
Het is ongelooflijk, maar er was geen pauze!
Achter elkaar werd het repertoire afgespeeld.
En wat een begeleidende band! Vanzelfsprekend werd ook daar door Elton John aandacht aan besteed.
Na 22.00 uur was het afgelopen. “Miljoenen” snippers dwarrelden door de lucht.
Alle bandleden gingen het podium af. Natuurlijk kwam er nog een toegift.
Deze eindigde spectaculair.
In een bakje ging hij omhoog, om in een “luik” van het scherm achter het podium te stappen en verdween in het decor waarmee ook was begonnen.
Geweldig!
Gelukkig had ik een compact camera meegenomen.
Met een mobiel had ik weinig kunnen maken, want zelfs met de compact kon ik weinig meestal. De afstand naar Elton John was zo groot: hij zat met de piano aan het andere uiterste van het podium van waar wij zaten.
Maar tijdens het concert kwam hij twee keer dichter bij ons en toen hij verdween in de Yellow Brick Road was dat aan onze kant.
Graag wilde ik een tastbare herinnering aan een man die echt lang op mijn “bucket list” had gestaan.
Bedankt Rick! Ik heb genoten.
