Paar dagen kalmte

Een paar dagen was het even kalmer op mijn blog.
Veel zaken heb ik moeten afzeggen of had de energie niet meer erheen te gaan.
Dit had een reden.
Mijn oudste zoon werd op 6 maart iets voor middernacht door een automobilist aangereden, toen hij de Vrederustlaan overstak naar de Drapeniersgaarde.
Hier (klik) op regio15 kan je het nalezen.
De hele nacht hebben we natuurlijk nauwelijks geslapen want hij mocht pas om 5 uur uit het ziekenhuis. Ook de dagen erna duurde het even, voor ook ik weer een klein beetje in mijn ritme was.


Nog steeds heeft mijn zoon veel pijn; hij heeft een hersenschudding en zijn arm is uit de kom geweest; dus verrekte banden en arm in de mitella. Verder veel kneuzingen in onder andere zijn enkel en overal schaafwonden dus kan nog veel zaken niet zelf of alleen.
Maar als je de foto’s ziet, is het een wonder dat hij er relatief zo goed vanaf is gekomen!
Mijn fiets heeft het ongeval vanzelfsprekend niet overleefd.

Het Holi feest heb ik dus niet meegemaakt dit jaar, maar voor mooie foto’s (zoals hierboven) kan je bij Richard Mulder (klik) kijken.
Veel andere logjes en nieuwtjes die ik al klaar had staan zijn of te oud, of niet meer relevant. Ik heb dus maar besloten de draad gewoon weer op te pakken en niet meer terug te kijken.
Scheelt een hoop tijd die ik beter in huis kan steken…
Dus wie het een of ander mist, of wel nieuwsgierig is naar wat is gebeurd; kijk op de andere Haagse blogs en nieuwssites.

Hieronder een stuk met een heel boos verhaal van wat daarnet is gebeurd.
Sla het rustig over als je je niet wilt opwinden of als een lang verhaal je niet interesseert.
Het is ook in een eerste opwelling geschreven, persoonlijk en dus totaal niet ‘onafhankelijk’, maar ik moet het even kwijt.

In plaats van 19.00 uur kwamen moeder en zoon, de bestuurder van de auto die mijn oudste had aangereden om 21.00 uur binnen.
Of we het schadeformulier wilden tekenen.
Hun deel was -vanzelfsprekend- al ingevuld.
Wij natuurlijk even nalezen en waren het, vanzelfsprekend, niet eens met hun versie.
Toen hoorden we, dat zij een tijd met de politie hadden gesproken en dat het een duidelijke zaak was.
Onze oudste was volledig aansprakelijk.
Ze hadden zelfs het rapport gelezen! Wat wij alleen via de advocaat hadden mogen krijgen.
In het rapport zou staan dat hij zonder verlichting had gereden.
Jaja, toen de politie de fiets naar ons huis had gebracht, rijden kon niet meer, brandde zowel het voor- als het achterlicht.
Het achterlicht krijgen we niet meer uit en brandt zels nu, een paar dagen na het ongeluk, nog.
Ook zou hij op de eerste helft hebben gefietst, koptelefoon met muziek aan hebben (hoe hebben ze dat geconstateerd?). Overigens is hij zelf niet gehoord (dat kon ook niet, want hij was buiten westen geweest en herinnerde zich toen nog niets); een éénzijdig verhaal dus.

Na ons deel te hebben ingevuld werd een formulier overhandigd of we dat maar even wilden tekenen. Een volledige schuldbekentenis!
Dacht het even niet dus. Ongetekend hebben we dat weer teruggegeven.

De politie je beste vriend?
Nou, als het waar is wat de tegenpartij zei, dan de mijne even niet meer.
Toen ik werd aangereden door een scooter op het fietspad, waar hij niet hoorde, kreeg ik geen gegevens.
De schade die ik had heb ik nooit meer wat van gehoord.
Altijd heb ik voor de politie klaargestaan als ze dat vroegen.
En nu gingen we gisteren voor informatie naar het bureau waar we werden afgescheept.
En dan hoor je nu, dat zij wel alles mochten weten en wij maar een advocaat moeten inschakelen?
Laaiend ben ik.
En nu laat ik het er helemaal niet meer bij zitten; mijn schade door de scooter zal vergoed worden en voor wat betreft mijn oudste krijgt de politie, als het waar is wat de tegenpartij zegt, het ook niet makkelijk. Bewijs heb ik godzijdank in handen.

Je kan zeggen maak je niet boos, maar het voelt alsof wij altijd slachtoffer zijn van anderen en altijd in allerlei zaken die ons overkomen aan het lijntje worden gehouden. Alle inbraken, zowel in huis, tuin als auto, alle bedreigingen, auto die was gestolen en in brand gestoken, alle overlast; keer op keer delven we het onderspit.
Nu ben ik het echt spuugzat.
Kennelijk werkt een grote mond beter dan beleefdheid.
Jammer.

Please follow and like us: