Over mijn tuin en een verrassende dag

Vandaag weer een hele drukke dag.
Zodra ik opsta, doe ik de tuindeuren open, om te genieten van de frisse lucht en het gezang en getsjilp van de vogels. Ik geniet er intens van.
Als het weer het toelaat, neem ik mijn kop koffie mee de tuin in om hem daar op mijn gemak op te drinken. Meestal (bijna altijd) ben ik als eerste op en de rust is zo heerlijk in dit drukke huis…
De voederfles is nog steeds regelmatig gevuld; mussen zie ik graag en die komen er dan ook graag op af. Duiven staan ongeduldig op de grond te wachten op de zaadjes die zij laten vallen.
Sinds een paar weken komt ook een volwassen duif met jonkie (te zien aan het ontbreken van de witte band op zijn hals/nek) in de tuin. Vanmorgen heb ik voor hun wat oud brood gestrooid om ze te lokken voor een foto.





Ik schreef gisteren over het tafeltje dat mijn jongste zoon had gemaakt. Het is in de blanke beits gezet en vandaag heb ik het voorzien van glasmozaïektegels. Behoorlijk spannend, want dat had ik nog nooit gedaan, evenmin als voegen. Maar met het resultaat ben ik erg tevreden! Het staat leuk op het miniterras waar we ‘s avonds vaak zitten bij mooi weer (het grote terras is voor meer personen en om te eten).




Ook heb ik een 15 jaar oude oude laurierstruik verplaatst. Hij stond in een grote wastobbe (die stenen bakken die vroeger in huizen werden geplaatst om in de bijkeuken de was te doen), maar hij werd met het jaar lelijker. Omdat de laurier die volledig was omgezaagd in de voortuin ook weer helemaal is bijgekomen door nieuwe scheuten, dacht ik dat deze ook wel een kans zou hebben als hij in de volle grond zou staan. Een enorm gewicht met de grote wortels eraan, maar hij is op zijn nieuwe stekkie. Ik ontdekte dat er nieuwe scheuten aan groeien dus ik heb goede hoop.

De rotstuin doet het ook steeds mooier; bovenstaande bloem is van een plantje dat we vorig jaar hadden gekocht; ik wist niet dat het zo mooi was! Echt een verrassing.





Vanavond waren er nog meer verrassingen.
In onze tuin zijn weidemieren.
Dat zijn rode mieren, maar heel klein (kleiner dan de ‘gewone’ mier).
Mijn man was op het zijterrasje aan het vegen en riep me: ze vlogen nu alweer uit!
Snel natuurlijk mijn camera gepakt, maar ik was helaas aan de late kant.
Een paar kon ik nog op de plaat zetten, maar het massale was al achter de rug.

Een grotere verrassing was dit; ik dacht dat de watersalamanders allemaal al de vijver uit waren, omdat ze nu toch wel in de landfase zouden zijn. Ik heb al twee ‘dikkopjes’ gezien in het vijvertje. Maar dat bleek niet het geval. Deze heb ik heel even opgepakt om hem weer snel het water in te laten glijden.




Het leukst was dit.
Mijn grootste frustratie op dit moment zijn de naaktslakken.
Alle mooie planten (waarvan ik keer op keer weet dat ik ze niet moet planten, maar het eigenwijs toch weer doe omdat ik ze zo mooi vind) vreten ze aan. Ik ben dus begonnen met het verzamelen van deze dieren om ze in een soort compostbak vrij te laten. Vandaag keek ik onder stenen bij het vijvertje om ze ook daar te verwijderen. Plots zag ik twee miniscule watersalamanders! Echt maar een centimeter of twee tot drie groot. Zouden dit de jonkies van vorig jaar zijn, die dit jaar uit het water zijn gekomen?
En zo was mijn dag lang maar zeer verrassend en bevredigend.

Tweet

Please follow and like us: