Lamontjoie

 

Zoals ik gisteren al vertelde, waren wij in Frankrijk, in het plaatsje Lamontjoie.

Hierboven zie je een foto van het plaatsje, met de oude Bastide die boven de andere woningen uittorent.

Het is een heel oud stadje, uit 1298, en het ligt bij Agen, in de lijn van Bordeaux en Toulouse in de streek Lot-et-Garonne en vlak bij de Gers.

 

 

Het landschap is voornamelijk glooiend; veel druiven-, mais-, graan- en zonnenbloemvelden zie je liggen op de heuvels. Een werkelijk schitterend gezicht.

Het was eigenlijk de bedoeling dat we zouden kamperen, maar helaas was de rit en de dagen ervoor zo’n aanslag op mijn rug, waardoor ik niet meer kon lopen. Een wandelstok bracht gelukkig uitkomst; na een paar dagen was het voor mij onmogelijk binnen te blijven.

Het was erg warm en droog, wat dat betreft was het een geluk dat we in een huis zaten; mijn vader woonde in de Ancient Mairie (voormalig stadhuis), een woning met muren van zo’n meter tot anderhalve meter dik en natuurlijk met luiken.

Geen overbodige luxe in de zomer, maar ook in de winter omdat het dan behoorlijk koud kan worden.

Regen viel er weinig; je ziet ook dat veel agrariërs spaarbekkens hebben aangelegd om hun land te irrigeren (wat dagelijks gebeurt). De waterprijs is behoorlijk hoog dus ook dat is puur noodzaak.

 

 

Wel is er een ondergrondse bron; waar ik hier (klik) ook al over sprak. Hierboven een andere “ader” van deze bron. Deze loopt langs een oude bedevaartsroute. Over de stenen kan je lopen als er teveel regen was om het pad te volgen. Een prachtige wandeling.

 

 

Deze bron komt ook uit in het “Lac”, waarnaast een aantal jaar geleden een tweede meer is gegraven c.q. men een tweede gebied heeft laten onderlopen.

Deze meren zijn beschermd gebied.

 

Helaas mag je er niet zwemmen (wat we overigens wel een keer hebben gedaan), omdat in Frankrijk wettelijk is voorgeschreven is dat om te mogen zwemmen er minimaal een meter zicht moet zijn.

 

Dit was een strop voor de camping die er vroeger was en waar wij vanaf 1987 jaarlijks te vinden waren. De camping bestaat helaas niet meer; ik hoop dat iemand hem ooit weer zal opbouwen, want de streek is werkelijk uniek!

 

 

 

 

 

 

 

 

Vissen mag je er eigenlijk ook niet (evenmin op vogels jagen)

Een leuk gezicht is hoe men er elke dag weer kreeften vangt met speciale netten. Overal waar je kijkt zie je ze zitten.

Deze kreeften worden overigens direct nadat ze zijn gevangen gedood; ze lijden niet; een eerlijke manier.

Sommige mensen maken er zelfs een familie-uitje van en eten de kreeften ter plekke (natuurlijk nadat ze boven een barbecue zijn verhit) op.

 

In een volgend logje meer.