Een snoepketting: vroeger het allerlekkerst te krijgen
Als heel jong meisje, was het heel bijzonder als je snoep kreeg.
Winkels hadden ook echt geen rijen waaruit je kon kiezen zoals nu. De “sigarenboer” had een paar potten, met bijvoorbeeld kauwgom, trekdrop, rollen drop met zo’n snoepje erin en stroopsoldaatjes. Dit snoep werd verkocht voor een paar cent tot maximaal een dubbeltje.
Maar wat ik het lekkerst vond was een snoepketting.
Deze was zo bijzonder!
Je deed hem om je hals en af en toe beet je een snoepje doormidden. Er leek geen einde aan de lekkernij te komen.
Werd de ketting uiteindelijk dan toch te klein, dan deed ik hem om mijn pols: zo had ik een armband.
Je kon ook wel een horloge kopen met die snoepjes. Een groot vierkante klok van suiker was dan het uurwerk. Toch vond ik deze minder leuk: juist de hoeveelheid snoep van de snoepketting was aantrekkelijk.
Ik herinner me, dat ook in het Zuiderparktheater (toen deze nog ergens anders was) deze naast ander snoep tijdens de kindervoorstellingen werden verkocht. In een papieren zak.
Knabbelend keek ik als kleuter daar naar Swiebertje.
Meer dan een halve eeuw geleden. Long, long time ago….
Maar goed, deze snoepkettingen waren wel mooi een Haags product!
Daar kwam ik later achter, toen ik vlak bij het Westeinde Ziekenhuis dezelfde geur rook.
De suikerfabriek Peco Suikerwerken was gevestigd op de Zoutkeetsingel: tegenover dit ziekenhuis!
Zelfs tot in 1993, daarna werd het overgenomen door de Katholieke woningbouwvereniging Verbetering Zij Ons Streven (VZOS).
Tegenwoordig is de Parnassia groep hier gevestigd.
Oorspronkelijk was het een fabrieksgebouw uit 1896, gebouwd naar ontwerp van de architect J.W. Bosboom voor de firma Spoor en Wijnvoord als fabriek voor stoom- en andere werktuigen. Het bakstenen gebouw heeft een langgerekte vleugel langs de Schapenlaan, zoals je ook op de bovenstaande foto ziet.
Het pand is inmiddels gelukkig een gemeentelijk monument. De reden is dat het gebouw nog een van de weinige overgebleven gebouwen uit de periode van de Haagse industriële nijverheid is.
Een mooi gebouw met een mooi verleden dus. Zoet 😉
5 reacties
Geuzenpartij!
Tja, ik herinner me het buurtwinkeltje in Hoevelaken nog met de doos van 5 cent. Soms had ik wat meer te besteden, en dan vroeg ik om de doos van 10 cent. Dat waren de late jaren ’60 en heel misschien nog de vroege jaren ’70. Geld had toen nog waarde. Ook leerde je dat je je geld naar één keer kon uitgeven en dat je dus keuzes moest maken: klappertjes of snoep; of wat minder snoep en toch nog wat klappertjes.
Frappant dat jouw lievelingssnoep uit je eigen stad kwam.
Eduard
Ik fietste altijd over de Lijnbaan in de vroege jaren ’90 op weg naar mijn werk bij de Haagsche Courant.
Dan rook je daar altijd die zoete geur van de fabriek. Een beetje als hele zoete thee rook dat.
admin
@Geuzenpartij:
Klopt…. Snoep was ook gewoon een luxe!
Soms als ik nu snoep op de grond zie liggen, dan moet ik altijd aan vroeger denken: dat was toen ondenkbaar 😀
@Eduard
Klopt.
Zo lekker!
Ik herinnerde me die geur zo geld: hij zit nog in mijn neus als ik eraan denk.
Lang gezocht of dat mogelijk was: maar ja, tot in 1993 stond die fabriek er.
Jammer dat de deuren zo zijn aangepast vind ik.
Astrid van Dijk
Zulke leuke herinneringen aan deze fabriek was mijn schoonvader toen destijds de directeur/ eigenaar en mijn dochter nu 30 jaar kon altijd kettingen lolly’s en horloges uitdelen , mooi tijd en die zoete geur was bekend bij alle hagenezen die er langsreden
admin
Wat vreselijk leuk! Ook voor je dochter…
Mooie herinneringen!