Rouwverwerking moeders overlijden
De rouwverwerking van mijn moeders overlijden is toch pittiger dan ik me had voorgesteld.
Ik had wel gedacht dat het moeilijk zou zijn maar dat het me zo zou overvallen had ik niet verwacht.
Inmiddels is ze nu bijna twee maanden dood en ik mis haar nog steeds intens.
Omdat mijn moeder dementerend was, had ik verwacht dat ik me inmiddels wel had “bewapend”. Tenslotte was het elke dag, week, maand een stukje afscheid nemen. Steeds meer verloor ze (en verloor ik haar). Haar herinneringen, maar ook lichaamsfuncties. Zo werd lopen steeds lastiger, maar in de laatste weken ook eten. Vast eten werd vloeibaar omdat ze zich verslikte.
Het waren zware weken maar ik ben zo blij dat ik ze heb mogen meemaken. Nu ja, eigenlijk niet, want ik had haar (en mijn vader) liever een andere laatste levensfase gegund.
Direct na haar overlijden kon ik afstand tot mijn gevoelens bewaren.
Dat was echter van korte duur.
Al heel snel trok ik weinig meer en raakte bij grotere druk in paniek. Natuurlijk gebeurde er meer in mijn directe omgeving, maar de rouwverwerking speelde hierin wel een centrale rol.
Slapen was onmogelijk, afspraken een hoge berg die onneembaar leek en sociale contacten een verplichting in plaats van gezelligheid. Dit naast het immense verdriet dat ik voelde (en nog voel).
Als je iets overkomt, neem een teleurstelling of iets wat niet loopt zoals je wilt of plant, dan kan je dat beredeneren. Verstandelijk bekijken en in je hoofd oplossen en het een plaatsje geven.
Bij rouwverwerking níet. Je moet er doorheen. En dat doet pijn.
Voor mij werkt alleen beweging. Veel fietsen en wandelen: één worden met de natuur en veel “praten met mijn moeder”. En natuurlijk werken in de tuin.
Het bloggen lukt ook niet altijd: het is lastig tijd te maken. Verwerken staat nu voorop. Wel staan er nog veel in voorbereiding, dus bij slecht weer én als mijn hoofd meewerkt zullen er veel achter elkaar komen.
