Stairway to Heaven

Een foto met een betekenis.
Voor kinderen om op te spelen, tegelijkertijd een (tragisch) monument.
En wij maken ons druk om onszelf. Wij zijn bang, dat met de vluchtelingen IS strijders mee komen.
Ja, misschien zitten er wel een aantal tussen. Maar is daarmee onze morele verplichting anderen te helpen weg?

Zo veel mensen op de vlucht. Die worden vermoord om niets. Geen huis of haard meer hebben.
Zou jij zo maar, zonder iets mee te nemen, je land verlaten? Je vrienden, roots enzovoorts in de steek laten?
Je doet dat simpelweg niet zo maar.
Ik walg, ja echt, van al die reacties die ik lees van mensen, die denken dat ze alleen maar economische vluchtelingen zijn. Bang zijn voor de IS strijders die “meeliften” op de vluchtelingen. Ik ga ervan uit, dat de controle uiteindelijk dusdanig zal zijn, dat de werkelijke vluchtelingen over zullen blijven.

Natuurlijk weet ik de echte verhalen niet: ik kom er niet en zal er ook niet komen. En natuurlijk zitten er berichten bij die niet zijn, zoals ze lijken. Maar dat neemt niet weg dat wat ik wel zie voor mij voorop staat, namelijk angst, verdriet, troosteloosheid en wanhoop.
Vandaar de titel: Stairway to heaven. Hoeveel doden zijn er al gevallen?

Wij hebben de verantwoording deze vluchtelingen te helpen.
Eigenlijk had het nooit zo ver mogen komen.
Maar nu er niet tijdig is ingegrepen, horen wij, net zoals wij door andere landen zijn geholpen tijdens de wereldoorlogen (!), deze mensen (want het zijn mensen) te steunen. Wij mogen onze hoofden niet omkeren en ze laten barsten.

Laten we hopen dat snel een oplossing voor het conflict komt. Dat deze mensen weer terug kunnen naar hun eigen land en dat de dreiging weg valt.
Want wees eerlijk: is eigen huis en haard niet het meeste waard? En ik weet zeker, dat ook zij dat vinden.
Maar het moet wel veilig zijn……

Please follow and like us: