IJspret in De Uithof

 
Mooi is dit; een jongen die zich laat meevoeren door de wind met een vlieger op het ijs.
Zelfs hier in Den haag waren de sloten en plassen vaak goed schaatsbaar, zoals hier in De Uithof.

Als kind kon ik goed schaatsen.

Geen wonder; elk jaar was het gewoon winter! Natuurlijk was ik toen bijna dagelijks op het ijs te vinden met mijn vriendin, die even gek op schaatsen was als ik.

Op mijn 14^e viel ik enorm hard op het ijs, waarbij ik een hersenschudding en geheugenverlies opliep. Vanaf dat moment durfde ik het niet meer.

Van mijn schaatsen heb ik nooit afstand kunnen doen; elk jaar zette ik ze netjes in het vet en heb ze zelfs laten slijpen.

Bij elke verhuizing keek ik ernaar en besloot ze toch weer in te pakken; wie weet?

Dit jaar kriebelde het….

Zou ik?

Mijn kinderen had ik beloofd dit weekend te gaan schaatsen; volgende week zou het weer gaan dooien en is het niet doodzonde deze kans om op echt ijs te schaatsen te laten schieten?

Lang twijfelde ik, maar heb mijn schaatsen opgepakt (samen met knie- elleboog- en polsbeschermers J ).

Toen ik langs de rand stond besloot ik een poging te wagen en heb de schaatsen ondergebonden.

Werkelijk, wat heb ik genoten!

Na een paar wiebelige rondjes aan het handje van mijn dochter schaatste ik weg alsof ik nooit anders had gedaan. Je verleert het net als fietsen nooit….

Mijn schaatsen staan dus nu weer in het vet; zodra er weer een kans is sta ik zeker weer op de schaats; wat een vrij gevoel geeft dat.

En wat is het genieten, als je al die mensen langs je ziet komen en een praatje maakt. “Lang geleden!”. “Prachtig zwart ijs!”. “Dit vergeet je nooit meer”.

Ja; wat een belevenis….

Van mij mag Koning Winter nog een keer zijn intrede doen dit jaar.

Please follow and like us: