Michael Boogerd beschuldigd van doping
Doping.
Overal lees je en hoor je erover. De wielersport heeft een enome smet opgelopen.
Iedereen kent de verwikkelingen rond Armstrong.
Maar bij hem blijft het niet.
Nu is Hagenaar Michael Boogerd ”aan de beurt”.
Hij zou bloeddoping hebben gebruikt, wat hij overigens zelf ten stelligste ontkent tegenover het ANP.
Wat moeten we geloven?
En eigenlijk, waar maken we ons druk om…
Soms (vaak) vraag ik me af, of we niet veel te ver zijn doorgeslagen in de sport.
Het hoort een ontspanning te zijn, maar iedereen verwacht het uiterste en zelfs van een honderdste van een seconde kan men lyrisch worden.
Persoonlijk gaat het me te ver.
Sport zou moeten verbroederen, mensen moeten binden en vriendschappen creëren.
Maar tegenwoordig vind ik dat zowel de eisen als de bedragen die erin omgaan belachelijke vormen aannemen.
Is het een wonder dat sommigen, die een wat mindere tijd doormaken, zich wenden tot doping? Het wordt bijna van ze verwacht, geeist! Bijna iedere beroepssporter gebruikt op een zeker moment wel een vorm van doping (het liefst niet traceerbaar bij een wedstrijd) en het is bijna de enige manier nog tot een topprestatie te komen.
Afijn, de Rabobank, waartoe Boogerd behoorde in zijn glorieuze jaren, heeft zich teruggetrokken; zij zal de Rabo wielerploeg niet meer sponsoren. Het zou een smet op hun naam teweeg brengen.
Maar zijn wij als toeschouwers daar eigenlijk niet mede voor verantwoordelijk door steeds meer, tot op het waanzinnige af, van hun te eisen?
Tweet
3 reacties
gerooide
Ik kijk graag naar wielrennen. De enigste eis die ik heb is dat de NOS het goed in beeld brengt.
Verder eis ik niets en draag zeker geen verantwoording voor vals spelende wielrenners, organisatoren en journalisten.
Ed Ploeg (NIKS)
Bij wielrennen heb ik altijd het idee dat ik bij een etappewedstrijd kijk naar iets dat er niet is. Niet alleen doping maar ook de samenwerking, afspraakjes onderling etc. Zij zijn eigenlijk funest voor het westrijdelement. De overweging of wij niet te veel eisen van de wielrenners lijkt mij een goede. Als ik echter de routes en de beelden van de eerste rondes zie lijken mij die voor een wielrenner toch zwaarder dan de huidige touredities. Doping is volgens de spelregelementen niet toegestaan, maar de voorbereiding zonder doping vind ik al zoiets waar ik mijn goddelijk, (buddah heeft ook een buikje)lichaam niet aan toevertrouw. De grenzen zijn erg grijs geworden, voor mij grijs genoeg om geen plezier meer aan dat soort wedstrijden te beleven.
Pingback: