Lange wandeling in de duinen van Solleveld
Het overlijden van Richard Mulder had er bij mij best ingehakt. Afgelopen vrijdag was zijn afscheidsdienst.
Het was een heel mooi afscheid. Vol muziek en herinneringen.
Zoals vaak: met een lach en een traan. Maar voor mij bleef het gevoel van oneerlijkheid een rol spelen (zal vast bij meer mensen het geval zijn).
Het weer was gisteren nog steeds mooi. Ik besloot een lange wandeling te maken in Solleveld.
Gelukkig waren er nog tickets.
Het weer was stralend.
Een beetje kille wind af en toe, maar al snel deed ik mijn jas uit.
In het begin was het enorm druk. Zozeer zelfs dat ik me afvroeg of iedereen wel een ticket had aangeschaft. Maar naarmate de wandeling vorderde werd het stiller en stiller.
Ik besloot voor de “Lange wandeling” te gaan.
Het was zo anders: een ruigte waar struiken leken te buigen voor de harde wind.
Ik zag sporen van vossen maar ook van paarden. Helaas kwam ik deze (in tegenstelling tot de schapen) niet tegen.
Heel veel vogels, een buizerd, een biddende torenvalk en uiteraard honderden aalscholvers.
Paddenstoelen en zwammen: waar je keek kwam je ze tegen.
Ik hoopte nog even een glimp op te vangen van de ijsvogel, maar helaas was het daar net te druk voor.
Komt een andere keer wel weer.
Na zoveel moois, en heerlijk verwerken door herinneringen op te halen en natuurlijk de inspanning kon ik toch opgeruimder weer naar huis.
Voor mij is de natuur zo helend.
