Tour de France Femmes
Op dit moment is de Tour de France Femmes bezig.
Heel veel jaar geleden, we hadden nog geeneens kinderen, reden mijn man en ik door Frankrijk.
In die tijd deed je alles met kaarten. Een tomtom of Google maps bestond nog niet.
Wij hadden de luxe van de dikke Michelin wegenatlas. Ja, ik kon aardig kaartlezen. Het makkelijke was, dat zelfs zandpaden erop stonden, dus ideaal om een file te omzeilen. En zo kwam het, dat we via een binnenpad midden tussen de Tour de France terecht kwamen!
Dat was best even schrikken, maar gelukkig was de kopploeg al lang voorbij.
Het heeft een diepe indruk op ons achter gelaten: het geluid van de wielen was zo intensief in dat landschap.
De “gewone” Tour is natuurlijk allang voorbij.
Maar hoe gaaf was het, dat de Tour de France Femmes door de Hofstad reed afgelopen maandag!
Al weken was ik ermee bezig: waar zou ik gaan staan?
Eigenlijk wilde ik een beetje unieke plek.
Om bij de finishlijn te gaan staan: tja, daat ging iedereen wel staan. Eigenlijk wilde ik ook een beetje ándere sfeer meepakken.
Ik besloot op de metalen, roestige brug op de Lozerlaan te gaan staan.
Het mooie was, dat je van daaruit ook de prachtige vlaggen kon zien die in een lange rij waren opgesteld.
En je kon van ver iedereen zien aankomen.
Afijn: ruim van tevoren (veel te vroeg, zeker op deze allerheetste dag van het jaar) stond ik in het midden van de rijbaan op de brug en genoot van alles wat kwam.
De wielrenners die niet het fietspad gebruikten maar als winnaars werden toegejuigd door het publiek.
De wagens en motoren die wél met de Tour de France Femmes te maken hadden die al toeterend onder de brug gingen.
En al die mensen die zicht verzamelden langs de weg. Sommigen met stoeltje, of (film)camera, anderen met een vlag.
Na zo’n 2 uur wachten was het zover.
In een flits kwamen de rijders langs.
Een seconde later was het voorbij.
Snel naar Kijkduin. Op de fiets natuurlijk.
Gelukkig kon ik er wel komen, al was het lastig. Niet alles was al volledig vrijgegeven, ook niet voor fietsers. Maar lopend kom je ook aan de overkant.
In Kijkduin was het een drukte van jewelste. Voor het podium was ik -uiteraard- te laat.
Wel leuk was dat ik nog even Demi Vollering heb gezien én een handtekening heb weten te bemachtigen.
Ik ben benieuwd hoe de Tour verder gaat verlopen.
