Problemen bij jeugdzorg

Net als zo vele grote instanties werkt Jeugdzorg zeker in alle gevallen niet of slecht.
Ik zeg dit misschien hard, maar het is gezien de vele geluiden waarheid.
Hier schreef ik al over het ‘Lagerhuisdebat’ dat ging over de tekortschietende hulp voor dak- en thuisloze jongeren.
Het is intriest voor de kinderen die met de thuiszorg op een slechte manier te maken hebben (gehad) maar ook voor ouders die helemaal niets hebben gedaan!


Ik kies de kant nu voor de kinderen en schrijf een waargebeurd verhaal. Het lijkt lang, maar het is maar een fractie van wat allemaal is gebeurd.
Een meisje, 16, staat met een klein plastic tasje voor een deur.
Zij is bij haar moeder niet meer welkom om bepaalde redenen.
Laat je een kind, want dat was het zeker buiten staan? Een dilemma.
Je bent strafbaar voor de wet als je iemand in huis neemt zonder toestemming van de ouders/voogd.
Dit gezin koos ervoor het bange vogeltje binnen te laten en te beschermen.

Stichting MEE werd ingeschakeld om door te geven dat zij op een veilige plaats zat die hierin mee ging. De ouders geinformeerd, die duidelijk te kennen gaven dat hun dochter thuis niet meer welkom was en zij wat hun betreft bij dat gezin kon blijven.
Zij bleek als vermist opgegeven te zijn, dus een juiste beslissing; zij hoefde door de politie niet meer worden gezocht.
Jeugdzorg kwam erbij en de rechter deed uitspraak; er werd een toeziend voogd aangewezen en zij zou onder toezicht van de William Schrikkerstichting komen.
Het boek voor wat betreft Stichting MEE was hierbij gesloten.

Al die tijd verbleef het meisje mét toestemming bij de opvangouders.
Kinderbijslag en/of een andere toelage kreeg het gezin echter niet, omdat zij geen wettelijk vertegenwoordigers waren, maar iemand anders die wel aansprakelijk was was er ook niet.
Wel mocht het gezin de plichten ten aanzien van dat kind (zoals oudergesprekken op school en alles wat je doet bij je eigen kind) op zich nemen. Daaronder dus ook de kosten voor kleding, school, vervoer, en ieder andere vorm van onderhoud want dat werd nergens door vergoed.
Ondanks diverse gesprekken schoot een definitieve opvang niet op.
Vaak had het gezin wel eens het idee, dat het meisje voor de toeziend voogd een ‘zoveelste geval’ was.
Meer dan driekwart jaar (!), nadat zij al een heel scala van hulpverlening achter de rug had vanaf zeer jeugdige leeftijd omdat zij veel problemen had, woonde zij in dat gezin.

Gelukkig knapte zij op; werd haar motivatie beter en groeide haar sociale vaardigheid en zelfs haar intelligentie. De band met haar ouders bloeide voorzichtig ook weer op en het leek uiteindelijk toch goed te komen.
Ook hulp van buitenaf, onder andere door Komputerhulp die haar werd aangeboden maakte dat zij steviger op haar voeten ging staan.
Zozeer zelfs, dat zij eindelijk, na veel te lang wachten, in een fasehuis mocht wonen in plaats van een gesloten jeugdinstelling.
Zij wacht nu tot ze in staat is om in een begeleid kamerproject te kunnen komen.
Intussen heeft ze vast werk gevonden en groeit ze met de dag al blijven bepaalde achterstanden op sociaal gebied nog zichtbaar.

Een voorbeeld van een meisje, dat veel te laat juist werd geholpen. Als zij al in een vroeg stadium thuis was begeleid, en ook haar ouders, zou het niet zo zijn geescaleerd en zou zij veel stabieler zijn geweest. Veel jaren zijn voor dit meisje bijna verloren jaren geweest, jaren waarin zij doodongelukkig was.
En hierin staat zij niet alleen….

Tweet

Please follow and like us: