Het bericht waarvan je wist dat het zou komen
maar hoopte dat het nog lang zou duren.
Tot februari of zo, want dan zou Richard Mulder zijn 57ste verjaardag vieren.
Helaas heeft het niet zo mogen zijn.
Op 29 oktober nam hij in het bijzjn van zijn naasten afscheid. Vanmorgen las ik het bericht.
Het trof me zo erg.
Richard was één van mijn dierbaarste vrienden. Al kwamen we amper bij elkaar op visite.
We zagen elkaar uiteraard wel heel vaak: elk evenement dat we elkaar ontmoetten bleven we ook wel een beetje bij elkaar in de buurt.
Hij gaf me de kans beelden te schieten (en natuurlijk ook vice versa).
Het was altijd enorm leuk hem te zien!
Hij gaf me zelfvertrouwen. Ik was niet altijd zeker over mijn kwaliteiten, maar hij wist me zekerder te worden.
Kon hij een keer niet fotograferen voor de toenmalige Zuidwester Krant of Den Haag FM, vroeg hij of ik in zijn plaats wilde gaan.
Natuurlijk wilde ik dat! Hij was mijn vriend. Zo voelde ik dat altijd.
Altijd stonden hij en zijn vrouw Saskia voor een ander klaar.
Altijd vroegen ze hoe het ging, feliciteerden ze je als er iets te vieren was. Altijd kon je bij hun terecht voor leuke dingen, maar ook minder leuke berichten.
Richard was de vriend die ik het meest vertrouwde. In elk opzicht. En daar stond ik echt niet alleen in.
Ik vraag me echt af, waarom treft het altijd de beste mensen?
Waarom zo jong? Hij verdient het niet!
Zijn vrouw en kinderen verdienen het niet.
Richard was dat stadium allang voorbij. Al had hij dat natuurlijk ook doorgemaakt. Niemand verdient het….
Maar tot het eind bleef wél de frustratie, dat hij niet meer naar buiten kon. De frustratie, dat er geen plek voor hem was in een verpleeghuis waar hij verzorgd kon worden. Simpel omdat hij “aan het zuurstofapparaat zat”. Pijnlijk.
Het had zo mooi geweest als hij inderdaad zijn verjaardag nog had mogen vieren, maar het was helaas een brug te ver.
Ik wens Saskia, Tanja en Mitchel enorm veel sterkte toe. Net als uiteraard alle andere dierbaren en vrienden van Richard.
