Over een Goudhaantje en vorst
Lang geleden zag ik heel af en toe een Goudhaantje in de tuin.
De laatste jaren niet meer. Eigenlijk zag ik ze nooit ergens. Dat is ook geen wonder.
Hij komt namelijk niet op een voedertafel af en al is hij niet zeldzaam, je ziet hem bijna nooit. Het is het kleinste vogeltje van Europa; slechts 9 cm klein (en 5 gram licht)!
Het goudhaantje komt voor in bossen, en dan het liefst loofbossen. Hij voedt zich met spinnen en kleine insecten. Dat is ook precies waar ik hem gisteren zag: in de Uithof.
Het was enorm lastig hem vast te leggen en eigenlijk ben ik ook helemaal niet tevreden over de foto.
Maar hij was zo rap: hij sprong van de ene tak op de andere, zich steeds verschuilend achter en tussen andere takken.
Maar het was geweldig hem weer eens te kunnen volgen en te zien!
Uiteindelijk vloog hij weg.
Verder lopend zag ik meer vogels. Ook watervogels.
Door de koude nachten lag op veel wateren een laagje ijs. De nacht van dinsdag op woensdag was zelfs de koudste herfstnacht van deze eeuw. Nu ja, zo oud is deze eeuw nu ook weer niet. 18 jaar geleden vroor het nog harder.
Vogels stonden op het ijs. Of liepen er op.
Zoals ook deze waterhoen, die met zijn lompe poten er steeds doorheen zakte.
Maar hij wist zich staande te houden.
In het moerasgebied in De Uithof staan nu enorm veel reigers.
Minstens 20 stonden zij aan zij te kijken in een stukje dat al ontdooid was.
De twee ooievaars staken prachtig wit af.
De zon kwam er voorzichtig bij.
Maar ook was er wind.
De laatste bladeren vallen nu van de bomen. Op het ijs geeft dat wel een heel bijzonder effect.
Als de wind blies, leek het net of de blaadjes zweefden over het oppervlak. Prachtig ook met de schaduw erbij.
Er zijn nog paddenstoelen.
Niet in die mate als een paar weken terug, maar voldoende om bij stil te staan en van te genieten.
Als ik me niet vergis, zijn deze zwammen bruine bekerzwammen.
Deze houtsknotszwam of dodemansvingers zag er zo mooi uit tussen het mos en de lichtstraal die er net op scheen, dat ik ook deze nog een keer wilde vastleggen.
En zo eindigde mijn heerlijke wandeling. Het werd te koud en helaas ben ik nog steeds wat gammel.
Maar het was weer puur genieten.
