Vrijdag 29 juni was het weer Veteranendag in Den Haag.

De dag dat alle oorlogsveteranen in het zonnetje worden gezet.

Degenen die mijn vorige log hebben gelezen, weten dat ik er dubbel gevoel bij heb; dat is nog steeds.

Toch vind ik, dat veteranen erkenning horen te krijgen, voor alles wat ze hebben gedaan en al het leed dat ze hebben meegemaakt (dat niet stopt na een oorlog!).

 

Vandaag ben ik weer richting het centrum gegaan, om een ander stukje dan vorig jaar van de veteranendag te bekijken. Niet met de fiets; de regen weerhield me. (Jammer dat het op deze dag moest regenen; zeker voor de oudere veteranen en toeschouwers!).

 

 

 

In de tram stapte een veteraan in; met hem maakte ik een praatje. Hij vertelde dat hij al 82 jaar was, en volgende week 43 jaar (als ik me niet vergis) was getrouwd. Tijdens zijn uitzending was hij maar liefst 3 jaar van huis weggeweest, en ze hadden dus weer helemaal aan elkaar moeten wennen. Hij ging elk jaar naar veteranendag, om zijn oude collega’s weer te zien, en bij te kletsen. Elk jaar waren er weer veel minder dan het jaar ervoor. Hij vertelde hoe totaal anders de oorlog er vroeger aan toe ging dan nu; dat wanneer iemand werd doodgeschoten, ze nooit met een tuchtraad te maken kregen, en hoezeer de omstandigheden slechter waren, minder hulpmiddelen ook.

Voor ik het wist, was ik op de Bierkade, waar ik moest uitstappen, omdat de tram niet meer door het centrum ging.

 

Eerst liep ik naar het Plein gegaan.

Ook daar was een soort veteranenviering aan de gang; de alternatieve veteranendag.

 

De veteranen willen wel de erkenning, maar voelen niets voor het militaristische karakter van deze dag.

 

 

 

Harry Zevenbergen, de nieuwe Haagse stadsdichter, las een gedicht voor in een opgestelde tent, daarna begeleid door Timo de la Mar.

 

 

 

Hierna ben ik snel richting Kneuterdijk gegaan, om het defilé te kunnen volgen.

Een krap plekje was nog beschikbaar voor de dranghekken, en met de belofte dat ik een aantal foto’s zou doorsturen, mocht ik tussen een paar mensen staan.

Wel erg ideaal, want zij hadden een paraplu bij zich, en waren zo vriendelijk deze steeds boven mijn toestel te houden!

Tijdens het wachten interviewde de NOS veel aanwezigen.

 

 

 

 

 

Prins Willem Alexander arriveerde en ging samen met o.a. minister Balkenende op een bordes staan om de stoet af te wachten.

 

 

 

 

 

Elke keer als er een colonne aankwam salueerde hij, onder geklap van alle veteranen en andere aanwezigen die op de bordessen zaten en langs de route stonden.

Het duurde meer dan 45 minuten voordat de hele stoet voorbij was.

 

 

Komisch gezicht was een grote parasol, die was opgesteld voor de pers, door de wind werd dichtgeblazen.

 

 

Er was ook een vliegshow, maar deze leek me veel en veel kleiner dan vorig jaar; zou de regen de oorzaak zijn?

 

 

 

Een veteraan viel me enorm op; hij was zo enorm vrolijk en uitgelaten; zo aandoenlijk!

Zwaaiend en lachend naar de prins reed hij voorbij.

 

 

 

Een andere groep, behoorlijk jonge mannen, duwden een rolstoel voort met daarin een enorm aangetaste collega.

Ik werd daar toch erg koud van; zo jong, en dan zo getekend door waanzin.

 

 

 

Toen iedereen voorbij was, liep prins Willem Alexander naar een podium om met een aantal veteranen te praten, natuurlijk onder zenuwachtig geloop van beveiliging en politie. Daarna reed hij weg.

 

 

Met bussen werden alle veteranen weer opgehaald om veilig weer thuis, waar dan ook in het land, aan te komen.

Lees ook het mooie verslag op Hagazine!