Het zijn net mensen van Joris Luyendijk

In boekhandel Paagman werd vandaag Joris Luyendijk door (oud Haagsche Courant journaliste) Floor de Booijs geïnterviewd in verband met zijn nieuwe boek “Het zijn net mensen”, waarin hij schrijft over zijn periode als Midden-Oosten correspondent.

Joris was een jaar of 5 Midden-Oosten correspondent; bekendheid kreeg hij voor zijn berichtgeving vanuit het Midden-Oosten na de aanslagen van 11 september.

Na 5 jaar stopte hij met dit werk omdat hij niet meer achter de manier van berichtgeving kon staan. Het nieuws zoals wij dat zien, is zo anders dan de realiteit. Het is o.a. gefilterd door datgene wat grote persbureaus (ook het ANP) dicteren, gefilterd, gemanipuleerd en verkregen door gemakzucht. Een paar voorbeelden.

In dictaturen is het onmogelijk de waarheid te krijgen; mensen zijn bang in interviews hun waarheid te vertellen in verband met mogelijke consequenties.

Grote persbureaus zijn aanwezig bij alle belangrijke gebeurtenissen; alleen wat zij verslagleggen, komt op het nieuws, en mogen correspondenten verslaan. Veel zaken komen dus niet naar buiten, alleen het controleerbare.

Op televisie komen alleen berichten met beelden; als die niet met elkaar corresponderen, leidt dat af van het gesprokene, en ook een verslaglegging met alleen de foto van een correspondent op het beeld verveelt, waardoor de aandacht verslapt; dit zal dus niet gebeuren.

Berichten worden vaak verkocht; veel journalisten verslaan dus exact hetzelfde nieuws, maar in hun eigen woorden.

In Uruzgan gebeurt nu hetzelfde, wat ook beïnvloed wordt door de V.S..

Veel aandacht wordt gegeven aan non-nieuws, zoals Benny Jolink die daar op bezoek gaat en dat de “manschappen er zin in hebben”. Eigenlijk worden alleen positieve zaken benadrukt, zodat we geen juist beeld kunnen vormen van de werkelijke gang van zaken. Dat het echt een oorlogsfront is, en dat er echt mensen dood gaan, en militairen trauma’s oplopen.

In principe bekritiseert Joris Luyendijk andere journalisten; want dit geldt niet alleen voor de verslaglegging in het Midden Oosten, maar gebeurt volgens hem overal. Journalisten weten dit, maar geven geen gehoor als hij hen adviseert daarover te schrijven. Door zijn boek is hij een soort “persona non grata” geworden voor de persbureaus en correspondenten.

Dit is heel summier het interview; veel ben ik vergeten, veel weggelaten.

Het was eerlijk gezegd toch even slikken, dat datgene wat ik vermoedde, namelijk dat de berichtgeving onvolledig en onwaar is, klopt. Maar ook dat zoveel wordt gedicteerd, gemanipuleerd en weggefilterd. Kan je nog wel van nieuws spreken, of zijn niet alleen de journalisten, maar ook wij marionetten van hogere instellingen om te (laten) zien wat wordt toegestaan?

Please follow and like us: