Herinneringen aan de 60er en 70er jaren
Als ik zo nadenk, kan ik vaststellen, dat ik enorm rijk ben.
Ik heb een hoofd vol herinneringen. Herinneringen die al heel vroeg beginnen.
Ik heb het geluk gehad, dat ik geboren ben in een tijd dat je nog op straat kon voetballen, stoepranden, rolschaatsen (ja die ijzeren onderbindschoenen, waarvan de leren riemen veel te snel stuk gingen) op de weg, zeker op de autoloze zondagen op de Laan van Meerdervoort.
Het is maar goed dat mijn moeder niet wist dat mijn vriendin en ik altijd aan bumpers van rijdende auto’s hingen om supersnel over het asfalt de bomen en huizen voorbij te zien flitsen.
Het geluk, dat je in de winter wakker werd met die prachtige dikke ijsbloemen op de ramen om met je vinger er mooie tekeningen in te maken (al was het uit bed stappen minder leuk).
Het geluk dat er een kachel was. De kachel werd gevuld met kolen uit het kolenhok of gangkast. Het strijkijzer stond erop om de zondagse kleren te strijken.
Later werd deze kachel (in ons nieuwe huis in de vruchtenbuurt) vervangen door een petreoleumkachel; een grote tank voor de energievoorraad stond in de tuin die eens in de zoveel tijd via een grote slang verbonden werd met een tankwagen op straat om weer gevuld te worden.
Wat een geur kwam daar dan vanaf! Heerlijk.
Wie herinnert zich nog de (paar) wekelijkse wasbeurten in de zinken teil? Ik genoot ervan, zeker als het zomer was en je het in de tuin kon doen met de warme zon in je gezicht. Op de foto hierboven zie je hem staan op de achtergrond. Douches waren er vroeger in die oude panden nog niet.
Kleding wassen was ook een feest. Ook dit gebeurde in een zinken emmer, die eerst op het gas stond en dan naar buiten werd gedragen door mijn moeder. Met een stuk ossegalzeep werden de moeilijke vlekken eruit geborsteld. Ik mocht mijn poppenkleren dan doen (al hield ik totaal niet van het spelen met poppen; liever speelde ik met ‘jongensspeelgoed’). Daarna, na het spoelen, ging alle was door de wringer; zwaar werk! En dan, aan de waslijn.
Waar ik ook altijd met verbazing naar keek was de scharensliep in de tijd dat we nog in de Daguerrestraat woonden (de blauwe deur). Een oud vrouwtje uit het ‘kamp’ kwam langs met een duwkar met slijpsteen om de messen en scharen te slijpen tegen betaling De vonken spetterden ervan af; een pracht gezicht. Eigenlijk was ik bang voor haar, want ze leek wel een heks met haar grote neus en hoofddoek en veel te grote oorbellen.
En de lorrenboer dan, die eens per week door de straten kwam met paard en wagen. Zijn geroep ‘Lorre, àwwe romm!’ was onverstaanbaar, maar iedereen liep naar buiten met zijn schillen, oude kleren en rommel, opgelucht van de overbodige zaken af te zijn.
Maar ook de luxe van de melkboer, die dagelijks de lege flessen ophaalde en nieuwe neerzette. Wilde je wat anders; een briefje bij het flessenrek volstond.
Bij de groentenboer als je geen zin had je aardappelen te schillen konden krieltjes in een groot vat dat hij aanzette. Een enorme herrie als het apparaat werd aangezet en de aardappelen werden door roterende messen geschrapt. Leuk om te zien hoe zich dat proces voltrok.
Het ritueel dat regelmatig terugkwam. Fietsen naar waar nu Houtwijk ligt. Vroeger lagen daar uitgestrekte landerijen. Langs de volgens mij Oude Haagweg, hadden mijn ouders een grote tuin waar we onze groenten verbouwden.
Als kind kon je heerlijk spelen op al die velden met slootjes en stiekem van de rabarber snoepen (wat resulteerde in regelmatige buikpijn).
Met de buurman die ‘Kabouter’ was in de bakfiets door de straten van de vruchtenbuurt rijden een belevenis, maar ook de hippiefeesten in zijn tuin. Van wat er precies besproken werd snapte ik niet veel van, maar het was altijd gezellig bij hem. Lang was de vriendschap niet, want toen mijn ouders gingen scheiden verwaterde het contact. Hij bleek later één van de meest bekende kabouters van Den Haag te zijn.
Volgens mij heette hij Rob Timmer, kent iemand hem of zijn vrouw (Annemiek?) nog; graag zou ik meer informatie hebben! Een paar jaar geleden hoorde ik dat het met zijn gezondheid niet goed ging.
Zoveel herinneringen aan een tijd die zo anders was.
Was het toen beter? Ik weet het niet.
Wel denk ik, dat de saamhorigheid, sociale controle en tolerantie vaak groter was dan nu; het huidige individualisme speelt hierin een grote rol. Mensen waren veel meer geneigd op te komen voor hun naasten in de 60er en 70er jaren. En natuurlijk speelden sociale contacten zich meer in het dagelijks leven af dan via het internet (wat wel een uitkomst is voor mensen is die minder valide zijn of juist ver weg wonen!).
Wel weet ik dat ik het als een enorme rijkdom ervaar deze periode bewust meegemaakt te hebben.
Tweet
11 reacties
jan den hoed
Een pracht tijd die wij kunnen koesteren, ben erg blij dat ik deze tijd hebt mee mogen maken. Vandaar mijn website oudhaags, waar ik veel leuke reactie `s op krijgt van zeg maar leeftijd genoten….. o,o,…. we worden oud…haha.
Groetjes jan den Hoed.
Eduard
Ja, die herinneringen, hè. De teil werd bij ons niet gebruikt om ons te wassen. Daartoe hadden we een wasmachine met een draaiend ding in de ketel en een wringer om de was uit te wringen. Ben ik nog eens met mijn vingers tussengeraakt.
Behalve de scharensliep kan ik mij ook nog de blikslager herinneren, die op een bakfiets rondreed en met tijdens het rijden met een hamer op een aambeeldje sloeg om de aandacht te trekken. En niet te vergeten de olieman, de schillenboer en de eierboer.
En ook het mannetje met een bakfiets vol water, die de vuilnisbakken schoonmaakt. Hadden we die nu nog maar voor de biobak…
Hanny
Mooie herinneringen! De mijne gaan nog iets verder terug. Geen melkflessen bij de deur, maar ‘losse’ melk die per liter werd verkocht. En dan ‘s zomers in het weekend iedere dag koken, zodat ze niet zuur werd.
En ‘s zomers de aardbeienventer. Hele zakken vol kocht mijn moeder. En dan niet van die waterige exemplaren die je tegenwoordig koopt.
Wat de denken van de loempiaverkoper. Een delicatesse!
Bij ons thuis was al een bad, maar geen warm water. Met keteltjes werd dat gewarmd. Het eerste kind in een klein laagje, het tweede een groter laagje enz. enz. Ik was de derde in de rij en het water was al aardig zeperig tegen die tijd.
Maar wat ik nooit zal vergeten, zijn de zwemlessen in het Voorburgse zwembad. Waarom daar, weet ik niet precies. Waarschijnlijk het dichtst bij ons in Bezuidenhout. ‘s Morgens vroeg voor schooltijd. In de kou en in het koude water, waar de maden in dreven. brrrrrr
Ach ja, herinneringen. Zijn leuk, maar ik wil niet teveel terugkijken. Ik leef nu!
Frances van Rijn
De eerste herinnering die in mijn gedachte schoot was de tijd die wij als tieners op het strand doorbrachten (circa 1970). Met buurmeisjes en schoolvriendinnen naar het strand bij de Pier in Scheveningen. Er werd veel getrampoliend en geflirt. De sfeer was gemoedelijk, er was altijd wel iemand die zijn of haar gitaar bij zich had en zo af en toe zag een blokje hasjiesj het daglicht. Alhoewel ik zelf nooit gebruikt heb, herinner ik mij wel dat ik het super interessant vond, maar ook dat ik er doodsbang voor was gemaakt. Mijn moeder sleepte mij ooit ‘s avonds naar een pand aan de Bezuidenhoutseweg en liet mij daar naar binnen kijken. Een vies pand, waar verslaafden op matrassen op de grond lagen. Dat was wel schrikken, het is dus altijd bij een glaasje wijn gebleven. Van het wassen in de teil heb ik zelfs nog een foto. De teil stond op de keukentafel en ik er in, geinig. Of het toen allemaal beter of slechter was, weet ik niet. Ik vind ieder jaar wel wat hebben, als je er maar oog voor hebt. Leuk artikel!
Frans Habets
Met plezier lees ik bovenstaande herinneringen. Ook ik heb er vele al woon ik al sinds 1975 in Drenthe. Op 31 juli maakte ik een boottochten met de “ooievaart” vanaf de Bierkade. Echt een aanrader !!! En wat een leuke gids !!
Één ding kon ik me niet goed meer herinneren.: de naam van de dansschool aan de overkant van de Lijnbaan. Je reed er vanaf de prinsengracht als het ware tegenaan… Iemand een idee ? Zou leuk zijn als iemand dat nog weet. De gids wist van het bestaan van een dansschool aldaar niets af…
Frances van Rijn
Ik denk dat dit de naam van de dansschool is: dansschool Henk de Zwart ” Musica “, Delftselaan 2, Den Haag
admin
Ik zat ook al te zoeken Frances!
Ik kende alleen jack Wesseling: mijn verplichte jaar 🙂
fred bratvogel
Musica, Delftselaan: of dit ‘de dansschool’ was weet ik niet, maar Henk de Zwart was mijn oom en hij was inderdaad ook dansleraar (geweest). In mijn tijd van herinnering (jaren 60) was Musica een partycentrum, dat Henk samen met zijn vrouw Hetty runde.
Suzanne
Wat een toeval! Ik zocht eens of ik iets over mijn oom, Rob Timmer, kon vinden. En idd. Ik stuitte op deze pagina. Rob rimmer was mijn oom. Hij is helaas overleden als gevolg van zijn hartklachten in april 2008. Een groot gemis!! Vriendelijke groet Suza ne
Gera Nieland
@ Suzanne,
Wat een toeval ja!
En ja, ik mocht hem enorm graag.
Zie zijn gezicht nog zo voor me.
Kan me voorstellen dat het een groot gemis is hem niet meer om je heen te hebben…
Suzanne
Ja, het was een bijzondere oom. En iemand die je nooit vergeet! Bedankt voor je lieve woorden Gera!