Geachte mevrouw Bussemaker,
Met toch wel enige verbazing las ik het bericht dat u in een interview, vlak voor Moederdag, uw eigen sexe “de roe” geeft.
U stelt dat de vrouw teveel teert op het inkomen van de man.
Ook zegt u: “Maar vrouwen moeten ook af van dat eeuwige schuldgevoel over hun gezin. Ze zouden zich eerder schuldig moeten voelen over het feit dat de overheid zoveel in ze heeft geïnvesteerd.”
Ik vraag mij af, of u zich realiseert wat u met deze stellingen teweeg brengt.
Graag benoem ik een paar zaken die mij dwars zitten, waarbij het misschien chaotisch overkomt, maar het zijn gedachten die bij me op komen nadat ik het artkel meermalen heb gelezen.
Denkt u niet, dat vele vrouwen dolgraag een carriere zouden willen opbouwen?
Denkt u niet, dat vele vrouwen zouden willen werken?
Ik vind, dat dit kabinet, maar ook die ervoor (waar ook u aan heeft deelgenomen) verantwoordelijk zijn voor ten eerste de afbraak van de mogelijkheden voor deelname aan het arbeidsproces (zoals kinderopvang) en ten tweede de verhoudingsgewijs grotere economische recessie in Nederland ten opzichte van vele andere landen in Europa, waardoor werk vinden een groot probleem is. Realiseert u zich, hoe groot het werkloosheidspercentage is in ons land?
Beseft u niet, dat een werkgever liever een man in dienst neemt, die geen zwangerschapsverlof op zal nemen, dan een vrouw waarvan hij op zijn vingers kan natellen dat zij een kinderwens zal hebben/krijgen in deze tijd van recessie? Tenslotte kost hem dit weken een betaalde kracht.
En zelfs als de vrouw in dienst neemt, is het risico groot dat zij toch uiteindelijk ontslagen zal worden bij zwangerschap. En kom niet aan met het feit dat dit niet mag, want werkgevers hebben trucjes genoeg om dit geoorloofd voor elkaar te krijgen!
Dan stelt u, dat één op de drie huwelijken sneuvelt dus dat armoede groot is als de “man wegvalt”. Een zeer positieve instelling! Is het een wonder dat in deze maatschappij zoveel huwelijken stranden? Zoveel spanningen door de economische recessie (die zoals ik eerder schreef ook door het beleid van uw kabinet ernstiger zijn dan menig buurland)…. Niet veel huwelijken zijn hiertegen bestand.
Als ik uw CV bekijk, is het u voor de wind gegaan. Uw ouders die beiden een goede baan hadden waardoor ook u makkelijk kon studeren, een huwelijk waarin u beiden kon werken en slechts één kind. Slechts bedoel ik hiermee niet negatief: dat is een keuze die iedereen voor zichzelf maakt. Maar het maakt door blijven werken wel een stuk simpeler, zeker bij een relatief hoog inkomen wat u beiden beslist zult hebben.
Dit in tegenstelling tot de meeste Medelanders. Het is behoorlijk lastig werk en gezin te combineren. VSO, NSO, creche en school. En wat te denken als één van de kinderen ziek is? Hoe los je dat op? Niet ieder gezin heeft een “back-up”!
En wat als één (of meerdere) van je kinderen een handicap heeft???
Denkt u niet, dat één van de ouders uiteindelijk in uiterste wanhoop moet kiezen om te stoppen met werken. En gezien de ongelijkheid in salaris wat nog steeds aanwezig is in dit land, zal dat de vrouw zijn…..
Want wees eerlijk, deeltijdbanen zijn nauwelijks meer aanwezig. Dus samen dit op te lossen is praktisch onmogelijk.
Hoe moeilijk zal het zijn een carriere op te bouwen voor een vrouw. Zeker als zij later uiteindelijk weer kan werken! Hoe makkelijker is dit voor een man.
Emancipatie is ver te zoeken. En dat neem ik ook het kabinet kwalijk. Want investeren in kinderopvang, deeltijdbanen -maar ook werk!- is hiervoor noodzakelijk.
En daarvoor bent ook u verantwoordelijk.
Voordat u dergelijk vrouwonvriendelijke stellingen presenteert, is het misschien een goed idee eerst eens in de spiegel te kijken. U kwetst hiermee namelijk menig vrouw.
Natuurlijk zal er een groep zijn waar dit wel voor geldt, maar naar mijn mening zeker niet niet voor het overgrote deel.
De meesten hebben een extra inkomen nodig, zeker met alle extra onkosten zoals hogere ziekenfondspremies, assurantiebelasting die omhoog is gegaan, huizenmarkt die is ingezakt, hypotheken die haast niet meer op te hoesten zijn, huren die omhoog zijn gegaan en alle kosten van levensonderhoud die de pan uit rijzen.
Mevrouw Bussemaker, u bent links?
Zorg dan dat emancipatie, zowel voor de man als de vrouw, weer op de rails wordt gezet.
En altsublieft, wees een volgende keer wat diplomatieker met uw statements…
8 reacties
madbello
Investering van de overheid??? En hoe de fuck investeerd in de overheid?
Mama op zoek naar werk
Chapeau, precies!! Wij moeders willen graag werken, maar vaak dragen wij ook de grootste verantwoordelijkheid thuis, voor kind en huishouden en alle organisatie daaromheen. Ook ik heb te horen gekregen dat een organisatie liever een man heeft voor een vacature omdat die er niet iets naast hebben… Iets naast hebben?? Kinderen zal bedoeld worden? Dus mannen hebben geen kinderen?? Lekker ouderwets denken.. Ondertussen wil ik dolgraag aan de slag, lekker werken, daar heb ik voor gestudeerd en ik wil ook financieel bijdragen aan ons gezin. Ik mis bovendien de uitdaging enorm…
karin r.
en wie zegt dat vrouwen die kinderen opvoeden niet werken?
Geertje
@Karin:
Lang is er gesteggekd over een basissalaris.
Het is doodzonde dat dat er nooit doorheen is gekomen!
Inderdaad, kinderen opvoeden vind ik werk. Een zware baan zelfs!
Ik schreef ook al op facebook:
“Er zijn nog veel meer zaken die ik er eigenlijk in had willen zetten, maar het werd al te lang; veel is geschrapt.
Waarom ik dit niet erin heb gezet, is dat vrouwen nadat de kinderen groot worden vaak toch graag weer aan de slag willen, maar die kans niet meer krijgen, omdat ze te oud zijn of alleen een deeltijdbaan willen/aankunnen die er niet meer is!
Alleen in de zorg zou je nog wat kunnen krijgen….
ook wij waren het er ooit over eens dat één van ons tijdelijk zou stoppen met werken: diegene die de minst betaalde baan had. Helaas liep alles wat anders.
Maar ik blijf erbij, dat huisvrouw zijn met kinderen een baan is! En eigenlijk zou de overheid dit moeten waarderen en niet afkatten.”
Nannette
Goed stuk Geertje! Komt dit op een of andere manier ook bij mevr. Bussemaker terecht? Zou zeer benieuwd zijn naar haar reactie.
Martin
Laten we niet vergeten dat er (pas) vanaf de jaren ’90 door het kabinet is ingezet op “een goede meid is op haar toekomst voorbereid”. Dit om meisjes meer te laten kiezen voor (technische) opleidingendie beter aansluiten bij de arbeidsmarkt. Dat effect is niet voelbaar binnen 20 jaar, terwijl tegenstanders er toen al op hebben gewezen dat er ook toen al werkloosheid was. Bij Spots on Jobs 2013 viel het op dat er toch weer vele opleiders meisjes lokken met typische beroepen als nagelstytliste, kapper, schoonheid specialist, musical opleiding. Te gek voor woorden, de minister en daarmee het kabinet bewijzen dat ze niet in maar ver buiten de werkelijke maatschappij staan. Helaas. Het is een schande en ernstige belediging voor alle vrouwen.
Frances van Rijn
Frances van Rijn Een open brief uit je hart Gera, prima. Toch even een kanttekening. Vanaf mijn 17e (nu 58) heb ik altijd geprobeerd mijn zelfstandigheid te behouden, mijn verantwoordelijkheid te nemen (ook op financieel gebied) en toch een familiemens te blijven. Ik kan je uit ervaring zeggen dat dit rust geeft. Geen scheiding, geen werk of een overlijden zal dit nog uit balans kunnen brengen. Ook al had ik dit niet bereikt, dan is er voor mijn leeftijd nog voldoende wetgeving genoeg om op terug te vallen. En dat is volgens mij waar Bussemaker voor wil waarschuwen. De generatie na ons heeft geen vangnet meer, hoogstens het vangnet van armoe. Een scheiding, een overlijden, geen werk, een koophuis wat eigenlijk een gevangenis is, noem maar op waar je tegenwoordig mee te maken kunt krijgen. Ik denk dat Bussemaker ook bedoelt, dat als je de kans krijgt je moet proberen je niet mee te laten slepen in die valkuil van armoe. Het is natuurlijk zonde als je een goede opleiding hebt, je er niet van kunt of wilt profiteren. Bijv. omdat de man wel die kans pakt (over de rug van de vrouw). Verder vind ik dat ze het wel erg bot zegt
Geertje
@Frances
Toen ik op mijn 17e genoodzaakt was uit huis te gaan, was er voor mij geen vangnet.
Mijn (vervolg)opleidingen moest ik staken. De gemeente zei dat er geen mogelijkheid was voor mij een uitkering te krijgen om alsnog door te gaan met mijn studie.
Nu is dat nog steeds een probleem, behalve als je in aanmerking komt voor studiefinanciering.
Dus het volgen van een opleiding is niet altijd een mogelijkheid.
Vanzelfsprekend heb ik, zo lang ik mocht, gewerkt. Ook ik wilde niet afhankelijk zijn en vond het heerlijk: sociale contacten en het gevoel niet afhankelijk te zijn.
Maar, met kinderen is er ook niet altijd de keuze.
Kinderopvang is niet altijd beschikbaar, zeker als je een kind hebt dat extra aandacht nodig heeft! Dan is er het feit, dat werken beslist niet altijd loont.
Ook denk ik, dat er de keuzevrijheid moet zijn, dat je al dan niet aanwezig bent voor kinderen: zij zijn de toekomst.
Soms vraag ik me af, of de toename criminaliteit niet een gevolg is van het moeten werken van beide ouders, de “sleutelkinderen”. Ouders die nooit tijd hebben voor hun kinderen en moe zijn als ze zelf thuis komen. Velen zijn niet in de gelegenheid op tijd in te grijpen als kinderen ontsporen.
Vanzelfsprekend geldt dit niet voor iedereen: het ligt aan veel meer factoren. Neem plaats, wijk waarin je opgroeit en het temperament van jou en je kind.
Ik blijf erbij, dat kinderen opvoeden een baan is en ja, zodra je in staat bent te werken als vrouw zou je deze mogelijkheid moeten hebben. Ook na de opvoeding. Maar wees eerlijk, als je eenmaal uit het arbeidsproces bent, probeer dan maar eens een baan te vinden!
Ik vind dat de overheid zich moet inzetten op goede kinderopvang, een goed opvangnet voor jongeren maar ook geschikte banen voor elke leeftijd en doelgroep.